Το ταξίδι υπόσχεση. (Μέρος Α')

 

 Ήτανε  ΜΑΙΟΣ  1996 όταν γυρνωντας από το 5ο τελωνειο ΠΕΙΡΑΙΑ από την Λεωφ.Δημοκρατιας , ειδα μια αντιπροσωπεια τις ΓΙΑΜΑΧΑ και απ εξω είχε παρκαρισμενα ολοκαινουργια ΧΤ 600.Το φρενο στο πεζο 106 που ειχα πατηθηκε ακαριαια , για μια γρηγορη ερωτηση… με καταληξη μεσα σε 2 ημερες να βρεθω με ένα ολοκαινουργιο ΧΤ 600 ΜΠΛΕ ΜΑΥΡΟ ΚΟΚΚΙΝΟ μια μπαγκαζιερα πισω και 300.000 δρχ τοτε στο χερι και η συμφωνια ειχε κλεισει.

Η αλλαγη που ηθελα να κανω στην ζωη μου μολις ειχε αρχισει. Επιτελους ειχα  ξεφωρτωθει ολους τους τοξικους από διπλα μου και η αποφαση μου  να παραιτηθω από την ΦΙΑΤ  οπου δουλευα ως φανοποιος 8 χρονια και να γραφτω  στο τμημα φωτογραφιας στην σχολη ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ ΣΤΑΥΡΑΚΟΥ, τους εβρισκε ολους αντιθετους. Η ζωη όμως ηταν δικη μου και ο εκβιασμος τυπου από εμας μην περιμενεις τιποτα δεν επιασε. Απο εκεινη την μερα εγω και το ΧΤ γιναμε αχωριστοι..  85000 χλμ σε 2 χρονια μεσα στην Αθηνα δεν με αφησε ποτε. Εμαθα τα παντα για την φωτογραφια και η αποφαση μου να γραφτω στην σχολη ηταν το ωραιωτερο δωρο που ειχα κανει στον εαυτο μου! Αν και μόλις 25 ετων, η διαφορα από τους συμμαθητες μου ηταν εμφανης. Το πρωτο μηνα τις σχολης ειχα ηδη τον πρωτο ερασιτεχνικο σκοτεινο θαλαμο, στην ταρατσα του σπιτιου μου . Εκει εμφανιζα και τυπωνα όλα τα ασπρομαυρα μεχρι 20Χ25. Η εργατικοτιτα μου και η διψα μου για μαθηση εφεραν γρηγορα προταση  από μεγαλο στουντιο που ειχε ηδη ο συνυδρητης στο τμημα φοτωγραφιας και δασκαλος φωτισμου τις σχολης…Δημητρης Μπουσμπουρας.

Το ‘’Μεγκα’’ στουντιο οπου ανηκε στην ΦΟΡΜΑΤ ήταν μια μεγαλη εταιρια γραφικων τεχνων. Ολο το προσωπικο ηταν 45 ατομα, διαφορες ειδικοτητες πανω στην τυπογραφεια φιλμ μονταζ. Ημουνα ηδη βασικος φωτογραφος σε μια από τις μεγαλυτερες διαφημιστικες εταιριες, οπου φωτογραφιζαμε  τους μεγαλυτερους οικους μοδας!  Η υποχρεωσεις στο στουντιο ηταν πολλες…Δουλευαμε όλα τα ειδη μηχανων 35μμ  μεσαιο φορματ 6Χ8 με διορθωσης και 10 \ 12,5 για κοσμηματα . Ειδικα την περιοδο της σεζον, τελειωναμε 12 και 1 η ωρα την νυχτα όπως καταλαβαινετε το φωτογραφικο ταξιδι που ειχα υποσχεθη στον εαυτο μου εξαφανιστηκε όταν αρχισε η πρωτη φωτογραφιση της σεζον. Το πρωι ξεκινησαμε με καστιγκ  και δοκιμαστικα στα μοντελα και το απογευμα ηρθαν τα ρουχα 130 συνολα..  το πρωι ξεκινουσε η φωτογραφιση οπου τελειωναμε  11 ωρα το βραδυ.

Αυτό γινοταν επι 3 μηνες σερι κάθε μερα με χαλαρωση στον 4^ο μηνα 2φορες το χρονο,  τον υπολοιπο καιρο καθομασταν. Αυτό γινοταν επι 3 χρονια σερι.. ειχα γινει ηδη βασικος φωτογραφος στο ΜΕΓΚΑ στουντιο  και ηταν η πρωτη χρονια που υπηρχε κενο 20 μερες μεσα στον Αυγουστο.

Το μονο που ειχε μηνει ηταν ενας μεγαλος καταλογος ..,καινουργιος πελατης τοτε ο οποιος μας ειχε φερει για μοντελα την Κατια και την Δημητρα  με μεγαλη καριερα στον χωρο τις μοδας και στην Ευρωπη. Ηταν η πρωτη φορα που ειχα ολη την φωτογραφιση υπο την επειβλεψη μου. Με βοηθο την Καθυ που την ειχα ηδη ένα χρονο βγαλαμε μια απιστευτη φωτογραφιση. Την άλλη μερα παρεδωσα τα φιλμ για επιλογη και η επειτυχια  ηταν ορατη στην φωτοτραπεζα  θεωρηθηκε ενας από τους καλυτερους  καταλογους τις σεζον.

Η επισκεψη μου στο γραφειο του ΄΄αρχηγου΄΄ όπως τον ελεγα, μου απεφερε  2 φακελους με την μισθοδοσια μου και 20 μερες ελευθεριας. Το μεγαλο σερβις στο ΧΤ ειχε γινει ηδη, και η επισκεψη μου σε ειδη καμπιγκ ηταν αναποφεκτο… μεχρι τις 5 το απογευμα ειχα ετοιμασει ότι νομιζα ότι μου χρειαζονταν.. ετσι και αλλιως δεν ειχα εμπειρια σε μεγαλα ταξιδια!

 Μια σκηνη ιγκλου έναν υπνοσακο ένα σακιδιο με βασικα ρουχα παραλιας και μια τσαντα με μια  νικον 90Χ ένα φακο 80/  /200 2,8  και 30 φιλμ με έναν εξολκεα για τις αλλαγες μερα με νυχτα και ήμουν ετοιμος.

Η πρωτη σταση θα ητανε στο Μεσολογγι, τοπος καταγωγης μου, για να πω ένα  γεια στην οικογενια μου που ηταν ηδη εκει .        

Ξεκινησα από από την Αθηνα γυρω στις 6μμ, η διαδρομη μεχρι το Ριο ηταν υπεροχη ειχε αρχισει ηδη να νυχτωνει και η γεφυρα στο βαθος θα ηταν καταπληκτικη εάν πισω από αυτή δεν φαινονταν μαυρα απειλιτικα συννεφα τα οποια  περνωντας την γεφυρα εδειξαν τα δοντια τους με αραιες μεγαλες σταγονες. Ετσι εφτασα μεχρι τον ευηνο ποταμο και η βροχη οσο πηγαινα δυναμωνε, η εθνικη οδος ηταν επικινδυνη πλεον και ετσι προτιμησα τον παραδρομο μεσα από τα χωραφια . Αν και εβρεχε η διαδρομη ηταν τελεια περναγα από παλιους σιδηροδρομικους σταθμους  παλιες αποθηκες  μερη που δεν ειχα ξαναδει  ετσι εφτασα σιγα σιγα στο Μεσολογγι. Μια αλλαγη  στα γρηγορα ρουχα  στο σπιτι  και ημουν ετοιμος να συνεχισω, αφου η βροχη ειχε ηδη σταματησει. Ο στοχος ετσι κ αλλιως ηταν η Λευκαδα και μαλιστα στην άλλη πλευρα στον Αγιο Νικητα σε μια ελευθερη παραλια οπου θα συναντιομασταν  να γορτασουμε την πανσεληνο.

Οσο και να με παρακαλαγε η μητερα μου να μεινω και να φυγω το πρωι τοσο ετοιμαζομουν δεν ηθελα να κατσω ουτε λεπτο και ετσι μετα από λιγο ημουν παλι στο δρομο στεγνος και πιο σοφος!  η βροχη με πεισμωσε και ετσι μετα τις 12 τη νυχτα περασα στην Λευκαδα .

Ειχε αρκετο κοσμο και η ατμοσφαιρα ηταν ωραια,σταματησα για ένα καφε και να ρωτησω πως θα παω στον Αγιο Νικητα. Η διαδρομη μεχρι εκει ηταν γεματη στροφες με επικυνδινους δρομους χωρις φωτισμο και σημανση. Εφτασα γυρω στις 1\με 1.30 με υποδεχτηκαν ο αδερφος μου με την παρεα του.

Την πρωτη νυχτα πηρα μονο τον υπνοσακο  μαζι και κοιμηθηκα σε ένα προχειρο αντισκηνο μεγαλον διαστασεων οπου ηταν φτιαγμενο από διαφανο ασπρο υφασμα, και κοιμοντουσαν ολοι εκει. Η νυχτα περασε γρηγορα η κουραση με ειχε καταβαλει και ο υπνος ηρθε γρηγορα και βαρια.Στο πρωινο ξυπνημα ειδα ακριβως που βρισκομουν , η παραλια ηταν τελεια και το βουνο που ειχαμε στην πλατη μας παρειχε σκια ολο το πρωι περιπου μεχρι τις 11 η ωρα. Βρηκα ένα σημειο και εστησα την σκηνη μου  ετσι ώστε , οταν ξυπναγα να επεφτα κατευθειαν στο νερο .πρωτο λαθος . Η μηχανη ηταν παρκαρισμενη τουλαχιστον 1,5 χλμ  από εκει που ημουν και ετσι μετεφερα όλα τα πραγματα μεσα στην παχια αμμο με τα ποδια. Ειχε αρχισει να ξημερωνει για τα καλα πλεον και ειχε ξυπνησει και οι υπολοιποι  παρεα, από τι μου ειχαν πει, θα ειμασταν περιπου 30 ατομα που, θα συμμετειχαμε σε μια βραδια της πανσεληνου, η οποια ηταν σε 2 μερες .

Ειχαν ξεκινησει μια μικρη προετοιμασια  όχι σπουδαια πραγματα, ένα μικρο ψυγειακι με παγο για τις μπυρες και το κρασι..  ένα άλλο για το κρεας που, θα ψηναμε την βραδια τις πανσεληνου.

 Η πρωτη βουτια στην θαλασσα  υστερα από τοση ταλαιπωριας ητανε βαλσαμο,  μονος μου σε μια τεραστια κοραλενια παραλια και ολοασπρη αμμο,κρυμμενη πισω από το βουνο χωρης προσβαση από τον δρομο  χωρις φωνες  ρακεττες  κτλ.. να μην ακουγετε τιποτα μονο το κυμα στην παραλια… ημουν στον παραδεισο ετσι τουλαχιστον  νομιζα, διοτι το ταξιδι μολις ειχε αρχισει.

Αργοτερα γνωρισα και την υπολοιπη παρεα ..οι περισσοτεροι ηταν καλλιτεχνες  με την μουσικη,  κυριως τραγουδιστες  και οργανοπαιχτες και διαφοροι αλλοι,  παντα πανω στην μουσικη. Γνωρισα τους περισσοτερους από αυτους..που οριζαν τους εαυτους τους ως σκηνιτες καμπινιστες και ζουσαν ελευθερα στην φυση. Καλοι ανθρωποι ηταν, περιπου 5 η 6 οικογενειες που θα βρισκομασταν εκει και περιμεναμε τα παιδια από τις 2 οικογενειες που σπουδαζανε σε μουσικο σχολειο στην βοστονη από ότι ακουσα. Η πρωτη μερα περασε γρηγορα με πολύ κολυμπι και λιγο αναρριχηση στο βουνο, ..με ειχαν ενημερωσει ηδη ότι εμενε μια φιλη τους στο βουνο με σκηνη  και γραφει μουσικη να μην την ενοχλησω και να μην την φωτογραφησω. Εγω βεβαια ξεκινησα την αναρριχηση παιρνωντας μαζι την τσαντα με την φωτογραφικη μηχανη και πολύ συντομα εφτασα στο σημειο που καθοταν αλλα εγω αλλαξα πορεια και απομακρυνθηκα  ενώ αυτή με κοιταζε από μακρια γιατι διακρινοταν η φωτογ.τσαντα.. μετα από λιγο δεν φαινοταν καθολου ειχα ανεβει αρκετα ψηλα και η θεα τις παραλιας ηταν απιστευτη, ολολευκη αμμος και η θαλλασα πεντακαθαρη μεχρι, που διεκρινες τον πατο θαλλασας  αρκετα βαθια.

Η αντιθεση του κοραλενιου  χρωματος τις θαλλασας με την λευκη αμμο μπορουσε να σε ταξιδεψει παντου. Η  ωρα ηταν ηδη περασμενη - μεσημερι και ο ηλιος εκαιγε αλογιστα η δε, ανακλαση του φωτος πεφτοντας στην λευκη αμμο και την κοραλενια παραλια διαχεοταν πανω στην πλαγια και ετσι ακομα και στην σκια η ζεστη ηταν ανυποφορη.

Καθως κατεβαινα προς τα κατω συναντησα παλι την αμερικανα η οποια με φωναξε στην σκηνη της. Το καταλυμμα της ηταν ετσι φτιαγμενο ώστε να μην περναει το φως του ηλιου ..μεγαλα μαντηλια σε διαφορα χρωματα ηταν δεμενα και τεντωμενα  από τα δενδρα, ετσι κοβανε ολο το φως που ερχοταν και η κατασταση ηταν υποφερτη. Πλησιαζωντας  προς την σκηνη της συνεχισε να να δουλευει πανω σε ένα τυμπανο το οποιο ηταν μεγαλο σαν ταψι και λεπτο …καθισα σε μια πετρουλα που μου υπεδειξε με νοημα  να περιμενω να τελειωσει. Οσο περιμενα αυτή χτυπαγε το τυμπανο σε διαφορα σημεια πολύ ελαφρια και παρακολουθουσε ένα οργανο με μετρησης και ένα δεικτη… και τα σημειωνε κάθε λιγο σε ένα βιβλιαρακι. 

Οταν τελειωσε με κοιταξε με ένα μεγαλο χαμογελο και με ρωτησε πως με λενε και πως βρεθηκα εκει. Τα ελληνικα τις ητανε μια χαρα, αφου τις εξηγησα ποιος ειμαι και το λογο που ημουνα εκει, αρχισαμε να σηζηταμε ποιο προσωπικα πραγματα και ετσι γιναμε γρηγορα φιλαρακια.  Η ωρα ειχε περασει και το στομαχι μου διαμαρτυροταν  ετσι, ξεκινησα να γυρισω πισω στην παρεα μηπως πηγαιναμε στην μοναδικη ταβερνα της παραλιας .

Ομως πριν φυγω μου εδωσε την αδεια να την φωτογραφησω εκει όπως ηταν την ωρα της δημιουργιας .Σαν καλος φιλος την εβγαλα μολις 4 φωτογραφιες, διακριτικες καθως εφευγα. Αργοτερα στην ταβερνα που φαγαμε,  εξιστορησα στην παρεα πως γνωρισα την αμερικανα και ότι την φωτογραφισα όπως μου ειπε.

 Ολοι με κοιταξανε με εκπληξη γιατι η ΡΟΟΥΑΝ  όπως μου ειπανε είναι μεγαλη  μουσικοσυνθετρια  στην Αμερικη μεγαλων χεβι μεταλ συγκροτηματων με βραβεια και χρυσους δισκους. Για μενα ηταν απλως η φιλη που γνωρισα στο βουνο μια απλη καλοσυνατη γυναικα με ένα τεραστιο χαμογελο και 2 ματια που μολις τα κοιταζες ηθελες να τις πεις τα παντα χωρις να χρειαζετε να την γνωρισεις.

 Το απογευμα ειχε ερθει, και οι τελευταιες ετοιμασιες για την αυριανη μερα ειχαν αρχισει , λιγα ξυλα παραπανω και μερικους κορμους  για καθισματα τους οποιους τοποθετουσαμε  σε ένα μεγαλο κυκλο οπου στη μεση θα αναβαμε την φωτια. Το σημειο που θα ψηναμε ηταν αλλου. Το βραδυ το περασαμε στην παραλια λεγοντας καποιες ιστοριες αλλοτε ευχαριστες και αλλοτε δυσαρεστες ο καθενας με τον πονο του άλλος για την τεχνη γενικα και άλλος για την μουσικη, ετσι περασε και αυτή η βραδια. 

Ολο το πρωι κοιμομουν μεχρι που ηρθε η αμερικανα και μου ειπε ότι θα πηγαινε απεναντι για φαι και μου πρωτεινε να παω μαζι τις γελωντας. Την ρωτησα με τι θα παμε γιατι η αποσταση ηταν μεγαλη ,εκεινη μου εδειξε την θαλλασα κολυμπωντας μου ειπε.. την περασα για τρελη η αποσταση ηταν τουλαχιστον 3 χλμ μες το νερο. Επεσε στην θαλλασα και αρχισε να κολυμπαει γρη γορα κιολας,στο πενταλεπτο αρχισα να την χανω από το ματι μου , την εβλεπα που και που σε σημεια να κολυμπαει ασταματητα ευτυχως που δεν πηγα μαζι.

 Ηρθε το απογευμα με τον ιδιο τροπο.. κολυμπαγε μονη της στα ανοιχτα καθως ερχοταν λιγο πριν πεση ο ηλιος. Εγω ημουν στην παραλια με μια μελαχροινη κουκλα που δεν ηξερα καν. Η θεα  όμως του ηλιοβασιλεματος  μου ξυπνησε τον καλλιτεχνικο μου οιστρο και υστερα από μια γρηγορη γνωριμια την προετρεψα να ριξει μια βουτια στην θαλλασα και να ερθει με αργο  βημα προς εμας στεγνωνοντας τα μαλλια τις, στην αρχη με κοιταξε μα απορια μολις ανοιξα την τσαντα με την φωτογραφικη μηχανη καταλαβε και ετσι εχω αυτές τις υπεροχες φωτογραφιες που βλεπετε παρακατω. 

 Ο ηλιος ειχε χαθει πλεον και η πρωτες φωτιες στην παραλια ειχαν αναψει. Στα ανοιχτα ειχε ρηξει αγκυρα ένα  ιστιοπλοικο απ΄ οπου μια παρεα με ένα φουσκωτο ερχοταν προς εμας, εφερε κοσμο και ξαναφυγε  φερνωντας και αλλους. Στον μεγαλο κυκλο που ειχαμε φτιαξει από κουτσουρα ειχαν αρχισει να καθονται και, οι πρωτες μπυρες ειχαν ανοιξει με μεζε κρεας στο χερι. Οι οργανοπαιχτες ειχαν βγαλει τα οργανα από τις θηκες και ειχαν αρχισει να ψιλοπαιζουν, ειχαμε δε διαφορα οργανα.. βιολι, σαξοφωνο,φλογερα ,τζουρα,  το τυμπανο τις αμερικανας και μια κιθαρα. Γρηγορα τα πνευματα αναψαν όπως και η φωτια στο κεντρο ..η μουσικη και τα τραγουδια εδιναν και επερναν όπως και τα τσουγκρισματα και οι σηζητησεις μεταξυ τον καλεσμενων, οι οποιοι ειχαν δημιουργησει μια καταπληκτικη ατμοσφαιρα. Ετσι μας πηρε μεχρι τις 2 τη νυχτα οπου σβησαμε την φωτια κ φυγαμε, εγω ειχα ετοιμα τα πραγματα μου για το μεγαλο ταξιδι που ητανε η ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ.

 Δύο ωρες υπνος ηταν αρκετες και με ένα μικρο σκουντημα στον αδερφο μου, εφτασε για να ξυπνησει και να του πω ότι φευγω για Σαμοθρακη ..τοτε ξυπνησαν ολοι τους, χαιρετησα και ξεκινησα το δευτερο μερος του ταξιδιου.

Η διαδρομη από τον Αγιο Νικητα προς την πολη τις Λευκαδας μεσα στην νυχτα ηταν ευχαριστη , ηξερα ηδη την διαδρομη και δεν φοβηθηκα όπως όταν πηγαινα… περασα γρηγορα απεναντι και ξεκινησα για Ακτιο Πρεβεζας με σκοπο να ανεβω ολο το βουνο τις λεγομενης Καταρας.

 Όταν εφτασα στο Ακτιο ηταν ακομα νυχτα, βρηκα γρηγορα φερυ μποτ για να περασω απεναντι,  η διαδρομη ηταν υπεροχη ειχα μια αισθηση απολυτης ελευθεριας το δροσερο αερακι της θαλλασας μεσα στη νυχτα ηταν ότι επρεπε και η θεα της Πρεβεζας καθως πλησιαζαμε  η οποια ηταν φωτισμενη από την μια ακρη ως την άλλη που χανοταν το ματι μου ανεβασαν την διαθεση.

Στο λιμανι ειχε αρκετο κοσμο και ετσι μολις φτασαμε , η ερωτηση το πως θα βγω από την Πρεβεζα  σε ένα αξιωματικο του λιμενικου που ηταν στην εξοδο του φερυ, μου εξηγησε στα γρηγορα από πού θα παω … ξεκινησα γρηγορα γιατι ηθελα να προλαβω το φερυ απο Καβάλα για Σαμοθρακη που εφευγε 3. 15μμ .

Την διαδρομη από το λιμανι μεχρι τους προποδες  του βουνου δεν την θυμαμαι  καλα… όταν εφτασα δεν ειχε ξημερωση ακομα και στην διαδρομη φορουσα ένα τι-σερτ γιατι εκανε ζεστη.

 Όταν ξημερωσε ανεβαινα ηδη το βουνο και πολύ γρηγορα σταματησα να βαλω το δερματινο. Το κρυο ειχε αρχιση να φτανει ως το κοκαλο, εβγαλα και την νικον και την φορτωσα με νέο φιλμ.  Ημουνα σε υψος που εβλεπα σχεδον ολες τις κορυφες τον βουνων. Το ΧΤ δουλευε τελεια ειδικα όταν παγωσε, ετρωγε το βουνο για πλακα. 

Η πρωτη σταση ηταν εξω από τα Ζαγοροχωρια οπου ειδα, ένα πετρινο σπιτι κρυμενο σε μια πλαγια μεσα στο δασος… τοτε παρκαρα σε ένα κενο του δρομου, πηρα την φωτογραφικη και χαθηκα στο δασος για κανα δεκαλεπτο, στο γυρισμο  βρηκα μια παρεα από την θεσσαλονικη να με περιμενει .6-7 μηχανες τενερε και αφρικα, ζευγαρια ολοι και πηγαιναν εκδρομη πληρως εξοπλισμενοι ολοι τους . Νομισαν ότι κατι επαθα και σταματησαν για βοηθεια. Ειχαν τα παντα μαζι τους. Οταν τους ειπα από πού ξεκινησα και που πηγαινα τρελαθηκανε, ετοιμασα τα πραγματα γρηγορα, τους χαιρετισα και εφυγα .

Μεχρι και λιγο πριν την Καλαμπακα όλα ηταν τελεια, ειχα βγαλει το δερματινο και εβαλα ένα ασπρο πουκαμισο γιατι ο ηλιος ειχε αρχισει να καιει.  Ο χρονος για να μεινω να φωτογραφησω στην πολη  ηταν λιγος και ετσι αποφασισα να συνεχισω στον καμπο για Λαρισα. Το ασπρο  πουκαμισο ειχε γινει νεκροταφιο εντομων  και οι 40 βαθμοι στο θερμομετρο , εβγαλαν ολη την κουραση… ετσι βγαινοντας από την Λαρισα  βρηκα ένα συντριβανι σε μια πλατεια οπου καθονταν ηλικιωμενοι από ένα οικο ευγηριας. Τους πλησιασα και παρκαρα το ΧΤ σε ένα σκιερο μερος χωρις να το σβησω και όπως ημουνα με τα ρουχα επεσα στο συντριβανι και εγινα μουσκεμα αφου πεταξα λιγο νερο πανω στο ΧΤ καθως δουλευε  το εσβησα και καθισα να ξεκουραστω ....(τέλος α' μέρους)

https://gartlight.blogspot.com/2023/09/blog-post.html